Μπέκετ_Παράθυρο

To Back and Forth μετονομάζεται σε Μπέκετ_Παράθυρο.

της ομάδας Atomic No6

Κάθε Παρασκεύη – Σάββατο – Κυριακή - Δευτέρα

από 18 Δεκεμβρίου έως 18 Ιανουαρίου στις 20.30

Τσιμισκή 28-30, Αθήνα, 2^ος όροφος, κουδούνι Οικογένεια Winter

Διάρκεια 50 λεπτά | Είσοδος 7 ευρώ | Για κρατήσεις θέσεων: 6983723348

Μια σκηνική σύνθεση της ομάδας “Atomic No6”, βασισμένη στα έργα Λίκνισμα, Ανάσα και Πατήματα  του Σάμιουελ Μπέκετ.

Στο διαμέρισμα του 2^ουορόφου επί της οδού Τσιμισκή, στον αριθμό 28­30, είναι το σπίτι της οικογένειας Winter. Ο EmyWinter, κάθεται δίπλα στο αγαπημένο του παράθυρο, στην κουνιστή πολυθρόνα της μητέρας  του και λικνίζεται στον ρυθμό της ύπαρξης που του έχει επιβληθεί. Σε αυτή την κουνιστήπολυθρόνα, που έχει γίνει δική του πια, λικνίζεται καιδιερωτάται πότε ξεκίνησε όλο αυτό που είναι τώρα η ζωή του, μια ζωή που στην οικογένειά του κληροδοτείται από γενιά σε γενιά.

To Μπέκετ _Παράθυρο είναι ένα αυστηρά δομημένο ποίημα που διέπεται από πειθαρχημένη και αυστηρή λογική.  Είναι ένας αποσπασματικός και χωρίς γραμμική εξέλιξη μονόλογος που ανοίγει διάλογο με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλοναλλά και ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ των γενεών, όπου η σιωπή καθίσταται πιο ανησυχητική από οποιοδήποτε πιθανό τους διάλογο.

Συντελεστές

Τέτα Αποστολάκη: οργάνωση παραγωγής

Δάφνη Γιαννουλάτου: σύλληψη / σκηνοθεσία

Έρση Γιαννουλάτου: video & graphic design &Teaser & φωτογραφίες

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: ηχητικά περιβάλλοντα

Αντώνης Γκρίτσης: ερμηνεία

~ και η Μάγια Λυμπεροπούλου: γυναικεία φωνή.

***

A performative installation created by Atomic No.6 based on Samuel Beckett's Footfalls, Rockaby and Breath.

On the 2ed floor flat of 28-30 Tsimiski street is Ms Winter's family home. Emy Winter, is still there, by the window, sat on his mom's rocking chair going to and fro in the peculiar rhythm of a forced on him way of life. He is there wandering when did this all start, what and when was the beginning of this life, this inheritable way of life.
Beckett_Window is a strictly structured poem with plain and disciplined logic ruining through it. It is a fragmented and non linear monologue conversing with the present, the future and the past. But mostly it is an inner dialogue between generations, at the moment where silence becomes more discomforting than any notion of speech.

With:  
Teta Apostolaki: production management
Daphne Giannoulatou: concept/ direction/ visual design
Ersi Giannoulatou: video &  graphic design & teaser & photos
Kostadinos Papadopoulos: sound design


Antonis Gritsis: performer
and Maya Limperopoulou: woman's voice

-- 

Μπέκετ_Παράθυρο teaser

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ - Harold Pinter

...Ο χρόνος που έχει περάσει δεν είναι ξεκάθαρος και δεν έχει σημασία.

Τα λόγια του άνδρα έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Φαίνεται από την προσεκτική επιλογή των λέξεων, από τις μικρές ελεγμένες –θυμωμένες πια-  προσβλητικές φράσεις αλλά και από την προσπάθεια προσδιορισμού αυτού του παραλθόντος, αφήνοντάς το πίσω σε μια προσπάθεια εδραίωσης του εαυτού του σαν μεμονωμένη ύπαρξη, ικανή και για τις μεγαλύτερες θυσίες προκειμένου να επανασυνδεθεί με τους χαμένους φίλους...

***

...The time gone by is not of any importance, is not clear at all.

The man's words have being repeated many times. It is obvious from the careful selection of the words, from the slight but controlled -even though angry- insulting phrases. From his effort to define that past, the same past he is trying to leave behind in the pursue of establishing himself as an individual existence, capable for the greatest sacrifices, in order to be reunited with his old friends...

from the director's note/ a play planed for the theatrical season 2016-2017

Back and Forth by Atomic No6 - the first thoughts

Ώσπου τελικά, ήρθε η μέρα που κάποτε ήξερα ότι θα ‘ρθει, αλλά το είχα πια ξεχάσει.

Ήρθε η μέρα που εκείνο το σκοτάδι μεταμορφώθηκε. Πήρε φωνή και διάσταση…  χρόνια πολλά αναρωτιέμαι για αυτό το σκοτάδι του Μπέκετ και για χρόνια μάλλον θα συνεχίσω.

Εμφανίστηκαν όμως, σε ένα κοινό τόπο σκοτεινό, οι δικοί του χαρακτήρες ντυμένοι με τα ρούχα των δικών μου χαρακτήρων.

Ανθρώπινοι χαρακτήρες

υποφωτισμένοι, ζουν εκεί στο 1x1, στο 2,30x1,20,

σε δοσμένες από άλλους διαστάσεις.

Άλλος έχει μόνο τη φωνή του, άλλος μόνο το σώμα του, άλλος ούτε καν αυτά.

Πλάσματα ανύπαρκτα, αυθύπαρκτα που φοβούνται την αφομοίωσή τους στο σκοτάδι

- την παύση, της ύπαρξης.

Εκεί σε αυτή τη λεπτή γραμμή γης, φωτός ή και σκιάς,

στη γραμμή που  καθένας μας τους έχει παραχωρήσει, σε αυτή βρίσκονται πάντα.

μετέωροι σχεδόν

πάλλονται

αμφικλινείς

ανάσες χρονομετρημένες

οικείοι ήχοι σε ανοίκειες συχνότητες

φωνές που δεν παύουν με την παύση

φιγούρες δίπλα η μια στην άλλη

ποτέ αγγιγμένες.

Ώσπου μια μέρα, μια μέρα ήρθε η μέρα που ειπώθηκε από κάποιον:

-Εγώ;

-Όχι. Εγώ.

Ειπώθηκε από κάποιον: καιρός να ξεκινήσει.

Και έτσι ξεκίνησε, χωρίς ποτέ να ξέρει κανείς, πότε, θα έρθει ο καιρός…

And then one day, the day I knew would come one day, came. But it was forgotten.

The day came and darkness finally formed, attained voice and dimensions… It’s been many years now that Becket’s darkness makes me wonder and my guess is it will do, for many years ahead.

But there, they appeared, his figures dressed with clothes of my own.

Human figures

underlit, they live inside the 1x1, the 2.30 x1.20

the dimensions are always given.

One owns his voice, the other just the body, another owns the nothingness.

Nonexistent figures, stand-alone ones, in fear of assimilating to the darkness

-no pause, always existent.

There, upon the thin line of earth, of light or shadow,

upon the line given,

there, they will be

pulsating

their breath is timed

known sounds within unknown frequencies

voices non pausing on pause

figures, one next to the other

never touched.

And then one day, the day came, the day somebody said:

-I?

-No. Not I.

And another said: Time to begin.

And thus it begun and none will ever know, when the time will come for it to...

Beams of Light

Beams of Light is an installation first presented in Not Another Art Shop Gallery in Athens, Greece, on 03/06/2015.

The installation was created within my PhD reserch concerning performative and visual ways of theaching science. The main theme of this piece of work is light.

Inside the back room of Not Another Art Shop Gallery, we will create an extra space, a place out of a person’s imagination in the clouds (use of the smoke machine). The place is as dark as it can be and there is only the light from the projector on the white wall as well as the beams of the blue lazer lights cutting through the smoke, once appearing and then disappearing as the smoke will constantly move due to the ventilation.

When the observer walks into the space can not see the projection at once. Is only able to hear to some baffled voices and music coming from the first set of speakers installed near the entrance of the room. The voices are supposed to be from the beams of light (children of the sun, as they usually refer to themselves throughout the play) and in reality they are the recordings of the actors reading the play. The actual play is a composition of different types of literature, poems, songs, scientists sayings and descriptions of experiments, myths from around the world referring to the genesis of the universe. Some are really close to fantasy but the scientific ones are tested and accepted for their accuracy.

When the observer comes further inside the installation, the sound and the voices clear and can really pay attention to the text as well as see the projection which is a composition of a young and bright face, representing the beams of light, wearing white and in a state of slow motion/ underwater/ overexposed imaginary.

The soundscape and the video will not exceed 8 minutes, in order not to lose the attention of the observer who can vary in age, educational background or involvement with the arts. The space will be installed in a way were the people inside will be able to easily move around or come and go whenever they wish.

***Φαντάσου έναν κόσμο, τόσο μεγεθυμένο όπου τα σωματίδιά μας θα έμοιαζαν με μπάλεςκανονιού! Σκέψου πως αν η όρασή μας φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο, η φαντασία μας μπορεί να μας ταξιδέψει ακόμα παραπέρα.

Το "Beams of light" είναι μια εγκατάσταση που μεταφέρει τον θεατή κατευθείαν μέσα στα σύννεφα! Καπνός, γαλάζιες ακτίνες από leizer blue beams, κείμενα βασισμένα σε ποιήματα, τραγούδια, χωρία βιβλίων ή και φράσεις επιστημόνων και σχετίζονται με την γέννηση και παρατήρηση του φωτός, προκαλούν τον θεατή να αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη, να την ακολουθήσει και να μπει σε μια ονειρική ατμόσφαιρα.

Το ηχητικό περιβάλλον καθώς και τη μουσική που συνοδεύει την εγκατάσταση - βασισμένα κυρίως σε μπάσους ήχους ώστε και άνθρωποι με περιορισμένη ακοή να έχουν την αίσθηση του ρυθμού - υπογράφει ο μπασίστας Παύλος Μαραγκός και είναι εμπνευσμένα από το ίδιο το έργο.

Visual Design Δάφνη Ιωάννα Γιαννουλάτου - Επιβλέπουσα καθηγήτρια Αντιγόνη Παρούση

Ερμηνεία Martina Sacchetti, φωνή Γιώργος Τσούρμας-Δάφνη Ιωάννα Γιαννουλάτου, video/photography Riccardo Farina, μουσική Παύλος Μαραγκος, γραφιστική επιμέλεια Έρση Γιαννουλάτου

Images:

Edit 11th of June @ Cartel Τεχνοχώρος και 16th of June @ Stegi Grammaton kai Texnon

The Blue Whale