Back and Forth by Atomic No6 - the first thoughts

Ώσπου τελικά, ήρθε η μέρα που κάποτε ήξερα ότι θα ‘ρθει, αλλά το είχα πια ξεχάσει.

Ήρθε η μέρα που εκείνο το σκοτάδι μεταμορφώθηκε. Πήρε φωνή και διάσταση…  χρόνια πολλά αναρωτιέμαι για αυτό το σκοτάδι του Μπέκετ και για χρόνια μάλλον θα συνεχίσω.

Εμφανίστηκαν όμως, σε ένα κοινό τόπο σκοτεινό, οι δικοί του χαρακτήρες ντυμένοι με τα ρούχα των δικών μου χαρακτήρων.

Ανθρώπινοι χαρακτήρες

υποφωτισμένοι, ζουν εκεί στο 1x1, στο 2,30x1,20,

σε δοσμένες από άλλους διαστάσεις.

Άλλος έχει μόνο τη φωνή του, άλλος μόνο το σώμα του, άλλος ούτε καν αυτά.

Πλάσματα ανύπαρκτα, αυθύπαρκτα που φοβούνται την αφομοίωσή τους στο σκοτάδι

- την παύση, της ύπαρξης.

Εκεί σε αυτή τη λεπτή γραμμή γης, φωτός ή και σκιάς,

στη γραμμή που  καθένας μας τους έχει παραχωρήσει, σε αυτή βρίσκονται πάντα.

μετέωροι σχεδόν

πάλλονται

αμφικλινείς

ανάσες χρονομετρημένες

οικείοι ήχοι σε ανοίκειες συχνότητες

φωνές που δεν παύουν με την παύση

φιγούρες δίπλα η μια στην άλλη

ποτέ αγγιγμένες.

Ώσπου μια μέρα, μια μέρα ήρθε η μέρα που ειπώθηκε από κάποιον:

-Εγώ;

-Όχι. Εγώ.

Ειπώθηκε από κάποιον: καιρός να ξεκινήσει.

Και έτσι ξεκίνησε, χωρίς ποτέ να ξέρει κανείς, πότε, θα έρθει ο καιρός…

And then one day, the day I knew would come one day, came. But it was forgotten.

The day came and darkness finally formed, attained voice and dimensions… It’s been many years now that Becket’s darkness makes me wonder and my guess is it will do, for many years ahead.

But there, they appeared, his figures dressed with clothes of my own.

Human figures

underlit, they live inside the 1x1, the 2.30 x1.20

the dimensions are always given.

One owns his voice, the other just the body, another owns the nothingness.

Nonexistent figures, stand-alone ones, in fear of assimilating to the darkness

-no pause, always existent.

There, upon the thin line of earth, of light or shadow,

upon the line given,

there, they will be

pulsating

their breath is timed

known sounds within unknown frequencies

voices non pausing on pause

figures, one next to the other

never touched.

And then one day, the day came, the day somebody said:

-I?

-No. Not I.

And another said: Time to begin.

And thus it begun and none will ever know, when the time will come for it to...